Ola!

Bredero zei al dat het kon verkeren. En ook nu moeten we hem weer gelijk geven. Onze plannen om rond deze tijd in Ecuador te zijn zitten in de onderste lade van de diepvrieskast. We hangen nog altijd in Lima. De reden? Een express-zending, met ons nieuw geweer na het kapotte fototoestel op Machu Picchu, raakt maar niet thuis besteld. De schuld? De douane of DHL, ik moet het al niet meer weten. Al een kleine week lopen we hier achter de feiten aan, van het kastje naar de muur, van Pontius naar Pilatus. Paraplu´s worden opengetrokken zodra ze ons gezicht en de papieren zien. Als donderwolken pendelden we vrijdag vruchteloos tussen beide kantoren. Dan maar plan B; via via hebben we enkele Peruanen ingeschakeld die persoonlijke contacten hebben met douaniers en DHL-werknemers wat zou moeten resulteren in een bestelling deze avond. Wait and see. Allemaal zo geen drama's natuurlijk, al is Lima niet de aangenaamste plek op deze wereld om even te relaxen. En nog maar eens een bewijs hoe moeilijk het hier moet zijn om in deze oeverloze bureaucratie deftig zaken te doen in de bedrijfswereld. Maar zo heb ik nog even de tijd om een berichtje op de wijde wereld los te laten, een uurtje te gaan lopen met de Saucony's van Jean Paul, of om het fabuleuze lot van Amelie Poulain te bewonderen in de cinema van Lima.(keigoeie film trouwens, maar bij jullie al van het scherm zeker?) Gisteren, een zonnige zondagmiddag, begaven we ons tussen de elite van Lima op een dressuurwedstrijd. Geheel toevallig. Het plebs werd simpel de toegang ontzegd d.m.v. 10 soles toegangsgeld. Op de hippodroom zagen we zowaar le beau monde in cowboy-outfit. Tussen de paarden hing er een echt m'as-tu vu-sfeertje, ten top gedreven met een ordinair straatgevecht tussen twee omhooggevallen ego's met hangbuik en gsm over de riem. De cowboyhoeden werden als papieren zakken verfrommeld, imago's vernederd. Wat een contrast met het Peru dat we al meer dan een maand te zien kregen. Nu we hier toch vastzitten dachten we even uit te zien voor een jobke. Nee, niet in Jobat of vacature, het werk moet je hier immers op straat zoeken. Enkele mogelijkheden: taxichauffeur. In Lima zijn er ongeveer 15000 geregistreerde taxi's en nog eens 4 maal zoveel piraten. Als je hier je hand opsteekt in de straat stopt er, gegarandeerd, binnen de minuut een taxi voor je. Moordende concurrentie, onoverzienlijke verkeerschaos. Bushulpje kan ook. In een met haken en ogen aan elkaar verroeste Dodge mag je dan de ganse dag met je hoofd uit het venster hangen en de voorbijgangers onverstaanbaar je busbestemming toeschreeuwen. En afrekenen hoort er ook bij. Al heb je hier een kennersoog voor nodig want het vals geld circuleert gretig. Om de paar dagen weigeren ze ons muntstukken aan te nemen: vals geld al zien wij geen verschil en komt het soms rechtstreeks van de bank. Bij een volgende onoplettende geldwissel raken we die muntstukken wel weer kwijt. Peru leeft nu eenmaal tussen leugen en waarheid. Reizigerslokker zouden we ook nog kunnen uitoefenen. Simpel, je gaat op een druk kruispunt staan en roept de reisbestemmingen van passerende combi's (dit zijn oude, Amerikaanse Chevrolets die als gezamenlijke taxi fungeren en tussen 2 plaatsen aan en af rijden) Voor elke reiziger die je in de combi lokt, krijg je dan 20 centavos (1 sol = 14 BEF) commissie van de chauffeur. Voor cijferaars is busarrangeur dan beter geschikt. Je stelt je op aan de belangrijkste hoek van een wijk. Daar noteer je heel secuur hoeveel en wanneer de plaatselijke bussen voorbijrijden. Volgen die elkaar te snel op, dan hou je ze even tegen. Zo regel je een permanente en vloeiende busdienst in de wijk. Je wordt door elke bus om de x toertjes een commissietje betaald. Inge zou misschien nog straat-kokkin kunnen worden. Kleine hapjes worden klaargemaakt en verkocht vanachter een geïmproviseerd kraam-keukentje op het trottoir. Choclos con queso (gekookte maïskolf met kaas), empanada's en saltena's ( opgevulde gefrituurde bladerdeegflappen), popcorn, sandwiches, gelatine-toetjes, gebakken bananenschilfers, gezoute of gezoete nootjes,...Ik zou dan rondtoeterend met een bakfiets vol ijsjes kunnen rondrijden. Al biedt de variante op de huis-aan-huis-verkoop ook wel mogelijkheden: de man-tot-man-verkoop in de straat. Onvoorstelbaar waarmee je hier kan rondleuren: zonnebrillen, papaplu's, schoenzolen, miniatuur bokshandschoenen om bv. in de auto te hangen, auto-antennes, gewone snoepjes, vliegenmeppers, batterijen, loterijbiljetten, haarkammen, schroevendraaiers en tangen, Bosch-boormachines, postkaartjes, apart verpakte rozen, ringen en halskettinkjes,...Kortom alles wat draagbaar is raak je hier vroeg of laat op straat kwijt. Een van de betere jobs zou bewaker zijn. Een kaki of marine-uniform met combats, een glimmende pistool rond de gordel en een kogelvrij(?) vest zal je wel krijgen. Enkel die snor nog laten groeien. Werk te vinden aan de ingang van iedere bank, verzekeringsmaatschappij, supermarkt die naam waardig, museum of archeologische site, goktent, groot kantoorgebouw, poepchique hotel,...Let wel, al deze jobaanbiedingen zijn 7 dagen op 7, zonder sociale zekerheid, zonder enige vorm van arbeidsbescherming of -verzekering. Anderzijds belastingvrij want nergens ben je geregistreerd. Geen werk, geen centen. Ik omschrijf het misschien ludiek, voor miljoenen Limanes is het echter dagdagelijkse keiharde realiteit. Iedere dag overleven ze hier naar de volgende dag in deze veel te grote, veel te drukke, te vervuilde metropool. Wij kunnen hopelijk morgen de bus nemen, weg van deze struggle for life. Het leven van een rond zich heen kijkende toerist kan tegelijkertijd lastig en simpel zijn.

Hasta mas noticias!