Buenas ! ( uit te spreken op het nonchalante toontje van 'Jo,de mannen'. Da's cool en Ola! is hier toch démodé)

Faltan 13 dias ! Iedere zichzelf respecterende voetbalkenner weet dat ik het nu over het WK voetbal heb. (de voetbalhaters wil ik besparen van een overkill aan heisa en kunnen gerust naar de 2de alinea scrollen). Weliswaar straks uitgevochten aan de andere kant van de wereld bepaalt het populaire spelletje ook hier de media. Niet moeilijk, Ecuador is voor het eerst deelnemer aan de eindronde. En dat zullen we geweten hebben! De gele voetbalshirtjes bepalen hier het modebeeld in de levendige straten. De kranten besteden pagina's commentaren en analyses aan de nietszeggende oefenmatchen (eergisteren A. Madrid 2 - Ecuador 1). In het parlement woedde zelfs een hevige discussie omtrent de jaarlijkse verlofperiode die uiteindelijk en uitzonderlijk werd verplaatst naar juni omwille van de mundial! En in Cuenca werd ik zowaar melancholisch toen ik in de krantenkiosken de Panini-stickers en het plakboek van het WK doorbladerde. Het bracht me naar onze voetballende kinderjaren waarbij de broertjes, met de centjes van hun tantes, ieder jaar het prentjesboek zorgvuldig volplakten en volledige elftallen uit het hoofd konden samenstellen. Wie kent nog de baardige Louis Philips van FC Luik of Jos Heyligen van THOR Waterschei ?

Het zijn dus die dingen in het straatbeeld die er ons aan herinneren in Ecuador te zijn want het land is in grote lijnen te vergelijken met Peru. We betalen nu wel in Amerikaanse dollars en de boerinnen in het veld dragen hier dezelfde hoed als Modest, de verloren zoon van Rosa, i.p.v. de zwarte bolhoeden. Anders gezegd, het zijn de details die een land kruiden. Na de passieve week van wachten in Lima waren we toe aan wat actie. Onze plannen om via het binnenland (Chachapayos en Jaen) Peru te verlaten lieten we varen om tijd te winnen. In 3 boeiende dagen langs de kust leerden we nog iets bij over de Moche en Chimu-beschaving. De Chan Chan ruînes in Trujillo en het graf van El Senor del Sipan in Chiclayo waren onze leerboeken in beide pre-inca culturen. Ondertussen moeten we de Peruaanse geschiedenis zowat beter kennen dan onze vaderlandse. Misschien straks even de gele vragen van een Peruaanse Trivial Persuit proberen?

Na een nachtje bussen kregen we 's morgensvroeg onze verblijfsstempel voor Ecuador, waarna we ons als naïeve, beginnende reizigers lieten meevoeren op een taxi-motor naar een niet-afgesproken en onbekende plaats. In de smalle, kromme straatjes van Aguas Verde, in het halfduistere ochtendlicht, hadden we het even benauwd. Gelukkig had niemand slechte bedoelingen met ons en vooral onze bagage en konden we, na even terug zelf de teugels in handen genomen te hebben, veilig Vilcabamba bereiken. Ecuador, het kleinste land van Z-Amerika maar nog altijd ongeveer 9 x groter dan België, verraste ons dus meteen. En de verwondering bleef duren. Het Zuiden van Ecuador is immers veel welvarender dan het Noorden van Peru. Een week lang zagen we geen enkele politieke graffiti op de huizen, fruitige tuintjes, gemaquilleerde modieuze senoritas, straten vol stoere, blinkende 4x4 jeeps. En zelfs op de buiten leken de koeien ons zelfvoldaan met hun dikke buiken toe te loeien. De vallei van Vilcabamba heeft de reputatie evenveel eeuwelingen voort te brengen als een boer kleine patatjes.Voor slimme en veelal buitenlandse (en dus kapitaalkrachtige) hoteliers een ideaal argument om met super-de-luxe relax hotels uit te pakken. Slogans als ´take a break from traveling, come relax with us´ moeten ons overtuigen dat reizen lastig is. We geloven er niets van maar genieten toch kortstondig van het zwembadje, jacuzzi en Turks stoombad. Israëli´s hangen hier een week in hun hangmat op te drogen in de zon. De vallei nodigt echter uit voor een prachtige dagwandeling en een stevige fietstocht. Na Lima is dit echt een verademing. We voelen ons als Erik in zijn kleine insectenboek tussen de exotische vlinders, bloeiende bloemen en malse grasweides. Kevers, torren en libelles zoemen dwars door de stilte. Het zondagse MTB-tochtje bleek algauw echte sport te worden op de gehuurde fietsen. We kregen twee krakkemikkige stukken oud ijzer in onze pollen gestopt. Kijken alleen al naar het vliegend voorwiel bezorgde ons duizelingen, de versnellingen zijn aangepast aan het land: één groot en één klein verzet, alles ertussen bestaat niet. Een reparatiekit, meneer? Hoe moet er dat uitzien? Op goed geluk vertrekken we, het parcours is weggelegd voor dit soort werk. We fietsen van dorpje tot dorpje, doorheen bananenplantages en rietsuikervelden. Nu eens golvend en kuitenbijtend als Vlaanderens Ronde, dan weer nijdig dokkerend en stofvretend als de Hel van het Noorden. Met de rimpels en grimassen van een echte Flandrien bereikt mijn maatje, sleurend en beukend op die tank, na 5 uur de meet: een terrasje met de nodige suikers. ¨k zeg het Michel,'t was wreed lastig vandage,´k had dikke benen, maar 't was zo schone dat de moral goe bleef.¨ Een kabel-tv, biljart en massagetafel voelt zo on-Ecuadoriaans dat we vlug Noordwaarts verdertrokken richting Cuenca. De stad wordt weleens het Cuzco van Ecuador genoemd omwille van zijn vele kerken, Spaanse barokhuizen en de nabijheid van een inca-site. We vinden er echter meer de sfeer van Arequipa in terug: minder toeristisch en meer lokale zelfbedruipende handel. Op de centrale Plaza, tussen de metershoge cipressen en de monumentale kathedraal, zitten de oudjes vredig te knikkebollen onder een heerlijk zonnetje. De derde grootste stad van het land is duidelijk de mooiste en de gezelligste om er een echte koffie te drinken, de krant te lezen op een bankje of om erin te verdwalen.

Op een 30-tal km hiervandaan ligt NP Cajas, ideaal om in weg te vluchten als de transportadores weer eens 2 dagen staking aankondigen. (de NMBS-vakbonden kunnen hier nog wat van leren, hoor). Via alternatief vervoer - lees de laadbak van een politie-pick up - geraken we wel heel goedkoop op onze bestemming. We moeten zowat de enige wandelaars zijn in het 29000 hectare groot merengebied op ca. 4000 m hoogte. Het doet ons denken aan de Schotse Highlands hoewel we er nog nooit geweest zijn maar de vele foto's die we er al over zagen toonden ons dezelfde groene, flauwhellende bergflanken met ijskoude, kleurloze meren. Zelfs het weer met depressief laaghangende, regenzwangere wolken leken het cliche-beeld te bevestigen. Mooi maar lang niet zo indrukwekkend als bv. de meren in Torres del Paine. We trokken van west naar oost in 2 dagen en hadden 's avonds de gezellige houten refuge met knisperend haardvuur alleen voor ons - O romantiek -. De volgende dag kregen we een stuk subtropisch regenwoud voorgeschoteld en dat moet zowat het meest avontuurlijke padje geweest zijn waar we ons doorheen moesten wringen op deze reis. Polylepis-bomen met afschilferende, egaal kleurpotloodbruine takken en stammen als octopus-armen verhinderden ons om normaal te stappen met onze rugzakken. Het was klauteren, kruipen, klimmen en klauwieren tussen takken, stronken , mossen en lianen oplettend om niet teveel sublieme paddestoelen in allerlei kleuren en vormen plat te trappen. En om het stoere jongensverhaaltje volledig te maken vertel ik erbij dat het pad gevaarlijk steil afdaalde, de stenen spekglad waren en we tot onze enkels in de zwarte blubber ploeterden. Kortom, heerlijk.

Oeps, blijkbaar lang niets van ons laten horen want ik wil ook nog iets kwijt over Riobamba. We zitten nu zowat in het hart van Ecuador en hier is alles al veel minder welvarender dan het Zuiden. Van hieruit loopt een spoorlijn zuidwaarts over Alausi tot in El Nariz del Diablo (de neus van de duivel). Ik weet het niet exact maar het moet ongeveer zo zijn gegaan: op de trein was er te weinig plaats of de vensters besloegen waardoor een sportieve toerist op het dak van de trein kroop om de vruchtbare valleien beter te zien. Deze nietsvermoedende pionier zorgt vandaag voor de attractie van de backpacktoerist en is de enige reden waarvoor de spoorlijn in stand wordt gehouden. Om 6 uur 's morgens kropen wij dus ook op het golfplaten dak van zo'n oude maar charmante tsjoek-tsjoek, temidden een getrouwe weergave van de rijkere wereldbevolking. De tocht is leuk, de valleien mooi maar om daar nu 8 uur op het dak dooreengeschud te worden en dan simpelweg de bus terug naar Riobamba te nemen? Soms zijn die onbegrijpelijk starende blikken van de locals best te verstaan wanneer ze die gekke toeristen gadeslaan. Ok, de kleine stationnetjes met hun verkoopsstalletjes en openlucht-keukens zijn echte odeur en coleur local en de aardverschuiving die de sporen blokkeerde waarna een treinconducteur stante pede op de bulldozer sprong en het spoor vrijmaakte waren best te pruimen hilarische momenten maar de hele rit is toch wat over het toeristisch paard getild.

Riobamba betekent ook El Chimborazo, de hoogste top van Ecuador en dat kietelt bij montagnards. Ook bij jou? Nog een beetje krabben want meer daarover heel binnenkort!

Chao

bart & inge