Zuid - Amerika      El diario de Bolivia 2    (15/03/02)

 ola,

La Paz, de officieuze hoofdstad van Bolivia, is uit zijn voegen aan het barsten. De canyon waarin de stad is ontstaan verstikt in zijn eigenuitlaatgassen, huizen en mensen. Men bouwt nu verder boven op de rand, elalto, meer dan vierduizend meter hoog. De meer dan 1 miljoen inwoners van deze mensenkuil worden nu al opgewarmd voor de presidentsverkiezingen van 30juli. De kranten bevatten speciale politieke edities, de verfkwast schildert kwistig politieke slogans op muren en huizen. 22 partijen zullen deelnemen,politieke herverkaveling is een modewoord die nog niet tot hier is doorgedrongen. Hoe dan ook de nieuwe regeringscoalitie zal het niet gemakkelijk hebben. Zonet is een 5-weken durende staking van cocaboeren geëindigd in Sorato. Enkele toeristen haalden blijkbaar de internationale pers in die lange blokkades. Wij merkten er niets van.Vlaanderen mag dan de streek van de kleine familiezaken zijn, de kmo's. Bolivië moet het land van de 1-persoonsvennootschappen zijn. Overal staan kraampjes in de straten, de meest onmogelijke dingen wil men je aansmeren.Iedereen probeert een cent los te peuteren van de dagelijkse stoet mensen die hier in de straten passeert. Aan de bank, op de hoek, staat langs beide kanten van de straat een rij wachtende mensen van zeker 50 meter. In de Sagarna, het toeristische centrum, hangen bordjes " because of touristcrisis : -50% -40% -30%". Westerlingen worden gestrikt met Westerse marketingtruukjes. (terloops: er zijn inderdaad heel weinig toeristen op dit moment). De mercado de los brujos is het sinistere, obscure kantje van de stad. Hier voorspellen waarzegsters de toekomst aan opgetutte dames door cocabladeren op te gooien; het hoeft niet altijd koffiedik kijken zijn. Zalfjes,poedertjes, levenselexiren en de Boliviaanse viagravariante naast lugubere lamafoetussen zijn hier te koop. Die laatste dienen ingemetseld te worden in nieuwe huizen ter bescherming van onheil. Dan maar liever de mei op de schoorsteen en 2 bakken bier voor de metsters. (en cola voor Kurt en Hein). De mercado lanzo is heel druk. Een overdekt labyrint van kleine steegjes,een Zuid-Amerikaanse soek, zeg maar. Een "carrefour" van 150 zelfstandige verkoopsters, elk in hun 4 m2 verkoopsruimte. Dezelfde producten samengebracht in dezelfde afdeling. De concurrentie loert niet om de hoek,ze zit je bijna op de schoot. Een vette kluif voor verkopers en marketeers om je hier van je collega's te onderscheiden en de klant binnen te halen.Maar niets daarvan: iedereen lijkt hier wel een deeltje van de koek te krijgen. Hier is geen plaats voor cookiemonsters. Globalisatie is een trage chronische ziekte voor kleine kmo's, ze zou echter acuut dodelijk zijn voorde kleine 1-persoonsvennootschappen hier. We bezoeken het cocamuseum. Nog zo'n hekel punt hier. De VS wil de teelt van de cocabladeren verbieden zonder echter een alternatief te bieden voor de duizenden cocaboeren in de Yungasstreek. Bolivia is samen met Peru het enige land waar de consumptie van de coca is toegestaan omwille van Indiaanse tradities. 92% van de mannen en 89% van de vrouwen kauwt cocabladeren. Het heeft hen meer energie en doet hen harder werken. Op de zondagsmarkt in Tarrabuco worden de bladeren verkocht, handgeschept uit plastiekzakken van 2m3. De markt heeft de reputatie toeristisch te zijn : we waren echter 1 van de weinige gringokoppels. Bovendien ; dacht je dat we zonverschoten onderbroekjes zouden kopen? Of zelfgedraaide sigaretten als toeters zo groot, of kleurpigment van insecten om lamawol te kleuren, of een soort taart van confetti, suikergoed en stof om te offeren aan Pachamama? Op het binnenpleintje vind je de openluchtresto's vol pruttelende, goedruikende kookpotten met soepen van pasta, kippebillen en varkenspootjes. De kokkinnen nodigen ons uit maar een anderhalf uur durende busrit met feltoegeknepen billen hebben we er niet voor over. Granaatappels, vijgen, cactusvruchten en andere zoete lekkernijen proberen we wel. Maar vooral de Tarabuco's komen zo uit de grote encyclopedie der wereldvolkeren gewandeld. Ze dragen prachtige regenboogkleurige poncho's met daaronder lichtbeige kuitbroeken en sandalen. En vooral hun hoofddeksel is opvallend en heel grappig: de montera. Het lijkt op een Spaanse conquistadorhelm. Koeienleder met vooraan en achteraan felgekleurde floshkes. En wat meer is, hun kleren zijn vuil,die hoeden blinken van de vette vingers : dit is geen toeristischapenkostuumpje. Ze dragen het elke dag. Na het openingsweekend in België jeukten ook onze benen: de fiets op dus. Onze epo, glenbuterol en morfine gaven we aan de vele straathonden hier, niet nodig wegens voortdurend bergafwaarts. Samen met een Fin (Kiirsipuu?) en Alberto, onze gids, reden we van El Cumbre (4750m) naar Coroico (1450 m)over 63 km. De weg heeft de kwalijke reputatie de gevaarlijkste van Bolivia te zijn. La ruta de la muerte eist ieder zijn doden, voornamelijk oververmoeide vrachtwagenchauffeurs die na 20 u onafgebroken rijden inslaap vallen en de 1000 m ( en dat is echt geen meter overdreven) diepe loodrechte afgronden indenderen, gevolgd door enkele locals, die meereden tussen het vrachtgoed. De eerste 23 km gaan over asfalt maar dan volgt het echte werk. Offroad, slalommend tussen de omhoogpuffende Volvo's, stort mijn moatje zich als een kamikaze naar beneden. Kiirsipuu en ik moeten ons reppen om mee te zijn, dit kan je bezwaarlijk een toeristisch uitstapje noemen. We vlammen watervallen onderdoor, dokkerend over stenen en plassen. De perfecte deal : ik kan al mijn duivels ontbinden in het slijk, Inge heeft na 2.5 maand reizen haar eerste moddermasker en peeling. Met verzuurde voorarmen en frisse benen bereiken we Coroico, 2 tot 3 uur eerder dan de anderen. We zijn klaar voor de klassiekers!Zonde van het mooie landschap waarvoor we geen oog hadden, denk je dan. Niet erg, 's anderdaags vertrokken we met de rugzak voor een 3-daagse trekking over hetzelfde traject. Evenwel een andere vallei en weg: we volgen het oude Incapad El Choro. De duiven worden gelost op El Cumbre. Jorge is onze gids, Max drager zonder rugzak. Hij sleurt 3 dagen een blauwe nylonzak op zijn rugvast gesnoerd met touwen, die in zijn tengere schouders snijden. Een saaie Duitse vergezelt ons. We klimmen tot 4955m in de mist. Van dan aftransformeert het desolate rotsige landschap over 3 dagen in weelderig weldadig groen. De eerste avond bereiken we net op tijd Challapampa vooraleer de hemel zijn sluizen opentrekt. Het is het dorpje van Pablo en Roberto, 2 goedlachse broertjes van 8 en 11 jaar. Samen met 2 andere families bevolken ze deze prachtige vallei. Het kleinste kereltje, blootvoets in gescheurd T-shirt en driekwartbroek, loopt voortdurend een ijzeren ring achterna die hij handig navigeert met een stokje. Dat soort speelgoed waar mijn pa waarschijnlijk ook mee ravotte. Ze lopen school in Choro, op 2 u wandelen hiervandaan, 4 dagen per week, als 't regent in een plastiek zeil gewikkeld. Electriciteit is er niet, water scheppen ze uit debergrivier. Het sneeuwt hier 4 maanden per jaar. Om 18u is het zo donker als de nacht. Een klein kerosinelampje bezorgt hen gegarandeerd bonkende hoofdpijn na een uurtje in de veel te kleine huisjes. Lange, donkere avonden dus waarin boer Bavo de katjes in het donker knijpt. Het beeld van de babyboom generatie geldt hier nog altijd: moeder met een kind op de rug,eentje aan de hand en eentje in de buik. De rest zorgt wel voor elkaar. (off the record : in het boek van Liesbeth Walckiers las ik dat dokters hier proberen een prikpil voor te schrijven - anticonceptie op zich is al een hekel punt - die in Europa verboden is omdat ze kankerverwekkend is). Geen probleem hier, zeggen de dokters, tegen de tijd dat moeders hier kanker zouden krijgen zijn ze al gestorven in een kraambed of aan de slecht verzorgde gevolgen ervan. Kanker is een welvaartsziekte) Na het avondmaal geven we de restjes aan de kinderen die als een roedel wolven om ons heen dralen en er gretig van doorgaan met het aangereikte overschot.Hetzelfde scenario 's morgens wanneer Jorge hen een restje kerosine nalaat. De families leven van de forellen in de rivier die ze proberen te verkopen in La Paz, een dagwandeling hier vandaan. Verder verbouwen ze maïs en aardappelen. Pablo en Roberto zullen de rechten van het kind wel een beetje anders aanvoelen dan mijn neefjes... De volgende dag giet het urenlang oude wijven. Die verdomde noodzakelijke kap op ons hoofd werkt als een paardenbril. We zien enkel onze voeten die niet mogen uitschuiven op de glibberige uitgesleten stenen van het 1000-jaar oude Incapad. Na bijna 9u stappen voelt het zoals die 2 gekken die hun hoofd tegen de muur bonken. Naar het waarom hiervan antwoorden we ook omdat het zo lekker voelt als je er mee ophoudt. Het blijft gieten, onze tentjes kunnen dit nooit verwerken en Jorge zoekt een logeerkamertje in Sadillani. De beschrijving van die stal zal ik jullie besparen, we hadden een dak boven ons hoofd en probeerden niette denken aan al dat venijn dat hier zo graag hun staart in ons doorweekte velletje wilde duwen. Terug in Coroico genoten we van ons subliem hotelletje met zwembad.

 Bovenkant pagina