Trouwens: proficiat aan alle papa´s! Op 19 maart, een doodgewone donderdag, was het hier vaderdag en overal werden apart verpakte anjers verkocht. Zondag was het dan weer Palmzondag en aan de kerk in Puno werden mooie creaties met palmbladeren verkocht. En nu we toch in de Goede Week zijn, er valt wel wat te vertellen over die godsdienst hier. Toen de Conquistadores Zuid-Amerika veroverden stond achter iedere met zwaard zwaaiende Spaanse ruiter een geestelijke met een kruis te zwaaien.De Indiaanse bevolking werd dus in een mum van tijd gekerstend. Toch hebben ze hier nog hun eigen creatie van de Kerkelijke leer. Zo waren we getuige van een traditioneel Andes offer-ritueel langs de kruisweg van de Calvarie-berg in Copacabana (=het Lourdes van Bolivia inclusief zijn bedevaarders en de 5l-gewijd water boxen). Een gerimpeld oudje, een veelkleurige lamawollen muts met driehoek-oorflappen op het hoofd, prevelt onverstaanbare aanroepingen terwijl een jong koppel met dochtertje aan zijn lippen hangt. Confetti, serpentines, cocabladeren en gesuikerde mannetjes worden overgoten met bier. Een houtkoolvuurtje brandt op de offertafel. Pachamama (= Moeder Aarde) wordt vruchtbaarheid afgesmeekt. En dan wordt de katholieke kerk erbij gesleurd want ook de Virgen de Copacabana heeft haar rol in de ceremonie. Het bier vloeit rijkelijk, de hogepriester wankelt op onzekere beentjes en het koppeltje laat met troebele ogen extra flessen aanvoeren. Een scheutje voor Pachamama, een scheutje voor iedereen: salud ! Ja, in de kerk bij ons gaat het er zo gezellig niet aan toe. Een andere priester wenkt ons. De maagd van Copacabana is natúúrlijk ook de beschermelinge van de reizigers, of wat had je gedacht? Misschien betalen ze ook wel voor een offerande ... Salud! In Copacabana, aan de boorden van het Titicaca meer kleeft dus mysterie. Het meer met de kleuterige naam was voor de Inca's heilig. Het is trouwens het hoogst bevaarbare meer ter wereld (3812 m).Al moet iemand toch eens de term 'bevaarbaar' uitleggen. Zinken boten dan op hogere waters ?? Maar soit, de 8000 km2 binnenzee (= 1/4 van België!) biedt prachtige aquarellen met honderden tinten van blauw. We kunnen de Inca's bijtreden in hun fascinatie voor deze plaats. 
Aan de Oostkant ligt Isla del Sol. We trokken er 2 dagen rond, hoe kan het anders; onder een heerlijk zonnetje, en werden meegesleept in de filosofie van de Tiwanaku en Inca-beschaving. We vergaten even Darwin's evolutietheorie en al onze wetenschappelijke verklaringen voor natuurfenomenen en lieten ons leiden door een inboorling van het Zonne-eiland. Samen zittend op een grote offersteen, tekende hij met een twijgje het ontstaan van de wereld in het mulle zand. We wreven over de Roca Sagrada, de rots waaruit de zon is geboren. Hij nam ons mee naar Viracocha, de zonnegod en stelde ons zijn zoon, Manco Capac en zijn dochter, Mama Occlo voor die later het befaamde Inca-rijk stichtten. Hij doceerde profetisch, we dronken zijn woorden gulzig in die middagzon en vonden het, eventjes, spijtig zoveel exact wetenschappelijke achtergrond meegekregen te hebben in de vroegere geschiedenis en aardrijkskunde lessen. (ja, futuristen voorspelden al gouden tijden voor de story-tellers, awel we zijn er helemaal klaar voor) 
Aan de andere kant van het meer, ten Westen, ligt Puno. Daartussen wisselden we 2,1 bol voor 1 sol. En natuurlijk hebben we het geweten in Peru beland te zijn. Aan het immigratiekantoor vroeg er ons al een knaapje in perfect Duits onze schoenen te poetsen. Een ultiem cliché voor het land: hier weten ze wel hoe het geld uit de zakken van de toerist te halen. Supercommercieel zijn ze. Zo bezochten we in datzelfde Puno de drijvende eilanden Uros. Deze eilandenarchipel had lang geleden, voor de komst van de 'toerist', een eigen taal en levenswijze. Ondertussen werden enkele nieuwe rieten eilanden gebouwd, enkel en alleen bestemd voor de toerist. Met een motorbootje worden we aangevoerd, van eiland naar eiland, als slachtvee in de meedogenloze handen van de souvenir-verkoopsters. Een kijk op hun leven van visvangst, vogels strikken en de beheersing over het water d.m.v. riet is totaal van geen tel meer. Jammer, want Uros is uniek in de wereld en is nu een voorbeeld geworden van toerisme-terrorisme. Ondertussen hebben we onze tenten opgeslagen in Cuzco (= quechua voor 'navel van de wereld'). Voor de komst van de Spanjaarden was deze stad het centrum van het uitgestrekte Inca-rijk. Wat Mekka nu is voor de moslims is Cuzco vandaag voor de backpackers: eens in je leven moet je er naartoe. Het is een bruisende stad vol koloniale, architecturale pareltjes, gezellige pleintjes, cafeetjes en wereldkeukenresto's in de schoot van de Heilige vallei van de Inca`s. We blijven hier wel een tijdje hangen, het voelt als een city-trip met Pasen. De kennismaking was ronduit impressionant. Enkele uurtjes na onze aankomst stonden we, vooraleer we het goed en wel beseften, in het middelpunt van een volksdevotie. Op de Plaza ging de processie uit van El Señor de los Temblores ( De Christus van de aardbevingen- het durft hier nogal eens beven). Duizenden en duizenden mensen stroomden samen, wij nieuwsgierig als we zijn daar ook tussen natuurlijk. Voor ons, begonnen plots enkele tandenloze vrouwen met volle overgave Qechua klaagliederen te janken en ons onwetend onder het speeksel te spugen. Toen het kruis met een overvloedig bloedende Christusfiguur passeerde sloeg iedereen op de knieën, sirenes loeiden, in een trance begonnen vrouwen te roepen of ingetogen te bidden, geween en gekrijs alom. Algauw stond iedereen te snotteren en kruistekens te slaan. We moesten mee op de knieën om niet uit de toon te vallen, sprakeloos van zoveel emotie en ontroering rondom ons. En zeggen dat Jeseke zondag nog moet verrijzen: allelua! Aan iedereen een zalig Paasei (van echte Belgische chocolade, mmmm)