Amigos ! Que tal ?

Het buitenlands nieuwsbulletin van deze week bevat enkel hoogtepunten. Het eerste hoogtepunt heeft gewoon te maken met de kalender. Pasen is vandaag voor veel westerlingen een aardig meegenomen verlengd weekend, hier is het nog altijd het religieuze hoogtepunt van het jaar voor de katholieke Peruanen. Zoals meegegeven in onze laatste mail waren we in Cuzco tijdens de Goede Week. De stad is het knooppunt van 3 culturen en tijdslijnen. De hoofdstad van de Inca´s werd verwoest door de Spanjaarden die op de resten van de ruines nieuwe, koloniale gebouwen optrokken. In de moderne tijd weet diezelfde stad nu handig in te spelen op deze archeologische schatten. Een betere plaats en moment voor een kerkbezoekje konden we dus niet wensen. De conquistadores wilden niet onderdoen voor de zonnetempels van de Inca´s en bouwden dus met die afgebroken bouwstenen een decadent mooie kathedraal (meer dan 400 schilderijen alleen al) en een Jezuïetenkerk op de Plaza. En in een straal van enkele wandelminuten staan er nog tientallen kerken te wedijveren om het mooiste interieur. In Las Blas bv. zagen we een buitengewoon staaltje van ambachtelijke kunst in een exuberante barokke, houten preekstoel waar de sculpteur 25 jaar van zijn leven heeft aan gewerkt. Engelengeduld ? Op Witte Donderdag toonden alle kerken de monstrans in een decor van witte zijde en honderden Arendskelken. De gelovigen stonden ingetogen aan te schuiven in rijen van twee die soms 100 m lang reikten. Ze gingen van kerk tot kerk als een avondvullende activiteit. Op Goede Vrijdag liepen de kinderen dan weer met een afgesneden cactus aan een touwtje. Een gebruik waarmee ze het lijden van Christus symboliseerden, zo vertelden ze ons. 's Avonds was er terug een rondje processie, de pompiers met hun engelbewaarder voorop. Evenwel geen hysterie zoals de maandag-processie al ontstond er toch deining in het publiek toen een transparante kist met de gestorven Messias, omgeven door tientallen MP`s met bajonet, passeerde. Paaszondag was rustig en op maandag ging iedereen terug gewoon werken. 
Als ketterse heidenen dweepten wij ondertussen met de zonneaanbidding van de Inca´s. Een 16-beurtenkaart bracht ons naar 16 verschillende historische sites en musea in de Heilige vallei rond Cuzco. Met collectivo`s, toyota-camionettes waarin ze hier gemakkelijk 20 mensen duwen, verplaatsten we ons in tijd en ruimte. Dit deeltje van Peru toont de landschappen waarvoor het land bekend is. Vruchtbare, overvloedig groene bergflanken in terrasvorm waarop boerenfamilies papa´s, quinoa, quiwicha en andere maissoorten telen. In volledige harmonie met de natuur liggen op de meest ontoegankelijke plateaus sublieme staaltjes van Inca-architectuur. (Kurt en Hein, dit moet je zien!). We kochten het boek van Garcilaso de la Vega, zoon van een Inca-prinses en een Spaanse kapitein, en waanden ons in het 16de eeuwse Inca-Peru. Klaar dus voor een volgend hoogtepunt, een spiritueel cultuur-historisch : Machu Picchu. We vertrokken op de 4-daagse inca-trail met z´n negenen. Even voorstellen: Henny, een ranger uit Yosemite NP (Californie) met Z-Afrikaanse en Nederlandse roots. Clair, een goedlachse Engelse die 2 maanden meewerkte aan een project met plattelandsvrouwen in Peru. Chris en John, 2 Engelse vrienden met verfijnde humor. Lucio, een jonge Peruaan al anderhalf jaar op rondreis en Anne et Christophe, een koppel Bretoenen die even overvlogen voor een Frans-Peruaans huwelijksfeest en vlug de Machu Picchu meepikten. Daartussen wij, flexibele Vlamingen, als ankerpunt voor de groep omdat we ons, als enigen, uit de slag weten te trekken in het Engels, Frans en Spaans. Arme chauvinisten... Wilfredo, de Wilfried dus, was onze gids. Verder nog 5 dragers die tenten, kookgerief en voedsel meezeulden. Die goeie ouwe tijd moeten velen onder jullie nu wel denken. Jullie, die Machu Picchu bezochten voor 2001, konden dat nog vrij en vrank. Vandaag is er een permit nodig, enkel te verkrijgen door gelicensieerde agentschappen die de toeristen bijgevolg gijzelen in groepen van max. 16 personen op de trail. In hoogseizoen ligt de limiet op 500 bezoekers per dag! De toegangsgelden voor de trail zijn verdriedubbeld t.o.v. vorig jaar. Daarmee zouden de dragers ook in een tent slapen, niet meer dan 25 kg mogen dragen en ook genoeg eten krijgen. Het lijkt me allemaal dode letter. Ook nu zien we tieners met 35 kg (waaronder een toilet ?!?) op hun rug de pas overstrompelen, zonder deftige rugzak op sandalen. Het geld verdwijnt in andere zakken (vandaag in de krant: 'Fujimori (vorige president) lavo dinero in Banco Continental'). De agentschappen betalen de armtierige dragers amper en rekenen op een dikke fooi van de gulle toeristen. Het blijft een wrange, scheefgetrokken situatie en ik blijf het moeilijk hebben met die kereltjes die zich uit de naad lopen voor me, dat hoeft niet. Laten we ons troosten met de magere gedachte dat we toch enkele mensen aan een inkomen hielpen voor enkele dagen. Bovendien is het nu laagseizoen , weinig toeristen op het Inca-pad en dus een sereen sfeertje. Zoals de morgen van de tweede en zwaarste dag. We vertrokken heel vroeg in het breekbare ochtendlicht, enkele vogeltjes zongen zachtjes om ons niet te bruskeren en slechts een wolkje dreef als een veertje in de immense kom van de vallei. Sublieme sacrale stilte. Het pad, zo´n 700 jaar oud in perfect passende keien, slingert zich 1200 hoogtemeters omhoog tot op de dead woman´s pas, waaraan een prachtige legende en dito vergezicht hangt.Iedere dag ontdekken we een Inca-ruine op de meest onmogelijke plaatsen met de meest onmogelijke verklaringen. De Inca´s hadden geen schrift, bijgevolg is er veel informatie verloren gegaan in de tijd. Er doen dus heel wat hypotheses, halve waarheden en hele leugens de ronde over hun gebruiken en kennis. En dat vinden we juist zo boeiend. Geen boekhoudkundige precisie tot op de euro-komma nauwkeurig maar juist veel ruimte voor interpretaties, eigen inbreng en fantasie. Het is een beetje zoals met de gedichten van Claus. Eens gepubliceerd heeft de meester zelf ook geen uitleg over zijn werk. Iedereen haalt eruit wat er voor hem inzit. Deze 4-daagse tocht is dus meer dan natuurbeleving. Het is een filosofie-oefening. De inca-trail doorheen de buik van de Andes is een pelgrimstocht vol spiritualiteit. Op de derde dag bivakkeren we in Winay Wayna, het is quechua voor ¨forever young¨. Aan de vooravond van Inges verjaardag kan het tellen als symboliek. Op D-day worden we heel vroeg gewekt. De regen valt met bakken uit de hemel. Mijn hoofdlamp is een flauw afkooksel van de halogeen die ze eens was. In het stikdonker vervolgen we onze weg over halsbrekend gladde trappen op en neer tot aan een bouwwerkje. Het zicht is nihil, zoiets wat je in november geregeld ziet op de E17 ter hoogte van Kruishoutem: een grijswitte muur. Onze gids vertelt even later, nogal cynisch, dat dit de zonnepoort is en voor ons ligt Machu Picchu. Bah, wat een tegenvaller (En gisteren liet ons fototoestel het plots afweten. Toch een beetje het geweer van de soldaat op zo'n reis) .Wat de kers op Inges verjaardagstaart moet worden smaakt zuur, heel zuur. Het was perfect georchestreerd maar de berggeesten hebben duidelijk nog een eitje met ons te pellen. Het is wachten op een opklaring om een glimp op te vangen van de verloren stad, de laatste stad van de Inca´s. Even later volgt de opklaring en zien we de ruines tussen nevelslierten alsof de mystiek van deze plaats nog eens moet geaccentueerd worden. In de gietende regen gidst Wilfredo ons door Machu Picchu (= oude stad). Daarna schuilen we onder een schelter en filosoferen we met ons groepje over wat Machu Picchu nu juist was. Wanneer de eerste bussen dagjestoeristen toekomen begint het weer te keren. De eerste zonnestralen tussen de wolken warmen ons gemoed op. Een beter proefondervindelijk begrip voor de aanbidding van de zon konden de Inca´s ons vandaag niet geven. In een mum van tijd worden de wolken verjaagd en heerst de zon over de machtige vallei waarin de verborgen stad schittert al een parel in een oesterschelp. Vol enthousiasme vertrekt ons groepje, zonder de vermoeide Fransen, voor een klim naar de top van de Huayna Picchu (= jonge berg). Boven hebben we een immens zicht op de ruines voor ons, in de vorm van een condor. De stad werd door de Spanjaarden nooit gevonden, de Amerikaan Bingham ontdekte hem bij toeval in 1911. Daardoor is alles zo goed bewaard gebleven. Stof genoeg om over na te denken in de afdaling naar Aquas Calientes. Is Machu Picchu nu het laatste bolwerk van de Inca's, een slotklooster voor de maagden van de zon, een economische en theocratische hoofdstad of een spiritueel centrum met magnetische kracht ? Het is uiteindelijk een taart met veel slagroom geworden voor Inge. 

Suerte ! Bart y Inge

Bovenkant pagina