¡Ola!

Ik las ooit een interview met een Duitse schrijver van reisverhalen die van mening was dat je een land of streek moet bereizen in een jaargetijde waarin het klimaat zijn uiterste bereikt. Moskou in putje winter, om de wellust van de brandende wodka te begrijpen bv. Onder barre omstandigheden is het leven immers een dimensie rijker. We trokken door N.P. Torres del Paine in de zachtste zomermaanden, kregen 4 seizoenen over ons dak en voelen nu al de mystieke ontoegankelijkheid van het desolate Patagonië. Niet zozeer de wandeltochten op zich maken Torres del Paine zo uniek. Het is vooral het onvoorspelbare weer die de trekking aanzien geeft. Je hebt inderdaad 4 seizoenen op een dag. 's Morgens word je wakker van het getingel op de tent: regen. Na de havermoutpap twijfel je tussen fleecetrui of jas. Enkele minuten later loop je al in t-shirt tot een kille wind je terug in je fleece dwingt. Fijne stuifregen doet naar je jas grijpen. De wind blaast je kleren op een halfuurtje weer droog en 's avonds moet je schuilen voor de hagelstenen. In de Valle del Frances dwarrelde sneeuw uit de potloodgrijze hemel en in de aanloop naar de Torres werden we allebei letterlijk omver geblazen door die krachtige westenwind die samen met het opzwiepende stof ons gezicht zandstraalde. De volgende morgen was hemelsblauw en zonovergoten. El tiempo Patagonia is wispelturiger dan de nukkigheden van een Kuurnse ezel.We stapten 8 dagen door het N.P. , het volledige circuit, zo'n 170 km. Het oogt Alpijns, hoewel we nooit boven de 1500 m klommen. Enkele Andes-trekjes geven het gebied echter zijn grandeur. De gletsjermeren met regenboog komen zo uit een overgeromantiseerde B-film met zeepsmoelacteurs. Die kleur van dat ijswater: ik weet niet hoe je dit noemt. Er zit een soort troebel melkachtig wit in en verder een scheutje groen en blauw. Naargelang de lichtinval kleurt het turquoise, smaragdgroen of muisgrijs. Bateig blue of verde heet zoiets in de tegelbranche weet Inge. De indianen noemden het Payne, wat een soort blauw zou zijn, en vandaar ook de naam Torres del Paine. Het hoogtepunt van onze trekking was de Grey Glaciar. Hijgend op het laatste steile stuk van de pas, keken we reikhalzend uit naar de zich langzaam blootgevende vallei aan de overkant. Onder ons, van links naar rechts, over een volledig gezichtsveld, 3 foto's lang: een wit-blauwe ijsrivier vol scheuren en spleten.Daarachter een wazig wolkengordijn met besneeuwde toppen. Merci seigneur ! De volgende dag liepen we een volledige etappe parallel met de afkalvende gletsjer het meer tegemoet. De torres, de 3 granieten torens van ca. 2800 m die als 3 vingers uit het kleine meertje rijzen, vormden een waardige afsluiter van onze trekking.En natuurlijk is zo'n omgeving het zout op de patatten van iedere wandelaar maar iedereen die al eens met rugzak de natuur introk zal ons gelijk geven dat het nog meer om dat 'trekkinggevoel' gaat. Met je huis op je rug dwars door berg en dal stappen, ver weg van alles en iedereen, brengt je naar oases van rust. Het ritmische tempo van je voetstappen doen je gedachten verdwalen. Een zwevende condor hoog aan de hemel of een vlinder trekken je terug in het landschap. Je armen en gezicht blinken van het zweet in de zon, nergens smaakt gewoon water beter en in de late middag tintelen je benen van de inspanning wanneer je na het opslaan van je tentje jezelf even rust gunt. Het ijskoude bergbeekje speelt eventjes voor zitbad, de zon voor handdoek. Daarna volgt de ceremonie van het koken. Als een ritueel worden benzinebrandertje en kookpotjes klaargezet. Het geschikte plekje uitgezocht. Uit de wind, met een handig zitje in de nabijheid in de vorm van een boomstronk of platte steen. Het eten, meestal pakjessoep en pastas om gewicht en brandstof uit te sparen, smaakt als een gastronomische delicatesse. Honger is nog altijd de beste saus. In verse kledij drinken we thee. Is er nog een stukje chocolade? De kaart wordt erbij gehaald, het hoogtepunt van de ceremonie. De route wordt bekeken.Markante punten krijgen nu een beeld. Het fijne touwtje aan mijn zakmes meet de centimeters die omgezet worden in km. De route van morgen wordt gememoriseerd, hoogtelijnen geteld en de dagindeling gemaakt. Dan gaan we met de kippen op stok want eenmaal de zon onder, drijft de kilte ons in de warme slaapzak. Het leesboek valt al vlug uit mijn handen. Na de in- en ontspanning van Torres del Paine maakte de commerce in Puerto Natales ons duidelijk dat het Valentijn was. Oeps, bijna vergeten. Die fles Chileense Santa Emiliana smaakte nog lekkerder. Daarna volgden een aantal dagen van reizen en regelen. De bus naar Punta Arenas, het vliegtuig naar Santiago. In de bank en in het postkantoor werd onze Westerse ongeduldigheid nog eens getest en het zit blijkbaar diep ingebakken. Pablo Neruda's huis, La Chascona, was een eiland van creativiteit en estetisch genot tussen de zee van info en geregel in de hoofdstad. Dan volgde een 24 uur durende busrit naar San Pedro de Atacama langs de Pan American Highway. Meteen zijn we 1570 km Noordelijker beland en in een totaal andere wereld: de Atacama woestijn waarvan onze gids vertelt dat dit de droogste plek op de wereld is. Het zijn meteen onze laatste dagen in Chili maar nu hebben we al de indruk in Bolivië te zijn. Het stadje kreunt onder een loden zon, vanmorgen om 10 u was het 37 gr. We leven nu op een hoogte van 2400 m en in het Westen zien we de Altiplano liggen. Hier geen luxe meer, huizen uit gedroogde aarde, kaarslicht na zonsondergang (geen electriciteit) en overal vreten we stof. Maar het doet goed om terug een dimensie verder te gaan.

Tot onder de Boliviaanse zon, amigos !

Inge & Bart