Beste kijkbuiskinderen,
Er zijn slechtere plaatsen te
bedenken in Peru om 2 dagen vast te zitten omwille van een staking.
Arequipa, de stad van Maria Vargas Llosa, is aangenaam met mooie musea,
een convent met sfeervolle pleintjes, straatjes en fonteintjes (een stad
in de stad, zeg maar) en heerlijk zonnige terrasjes. Bovendien was er
die dagen een schizofreen sfeertje te snuiven. Enerzijds onverwacht
autovrije straten met rondkuierende, ijsjes likkende mensen genietend
van hun extra dagjes stakingsverlof. Anderzijds toch een behoorlijk
grimmig sfeertje op de Plaza. Demonstraties van vooral linkse en
extreem-linkse jongeren (Ché is ook hier een onsterfbaar icoon) met
charismatische redevoeringen vanop het balkon, incl. pamfletten,
spandoeken, voetzoekers en brandende autobanden. Heel Zuid Peru - 4
districten - lag 2 dagen plat. President Toledo, van Indiaanse afkomst,
een Belgische gehuwd en vorig jaar verkozen, heeft blijkbaar al veel
krediet verloren bij een groot deel van de bevolking. Zijn op til zijnde
privatiseringen van ondermeer de electriciteitsector worden niet gepikt.
Al zou ik niet graag in zijn schoenen staan. Hoe beheer je in godsnaam
een land zo groot als Groot-Britannie, Frankrijk en Spanje samen dat met
het water aan de mond staat door de torenhoge buitenlandse schulden ?
Besparingen snijden nog dieper in de al geinfecteerde wonde van de
armoede; vandaag hebben 1/3 van de huizen geen water of electriciteit.
Liberaliseringen doen (op korte termijn) echter ook de levensduurte
stijgen en 49 % van de bevolking zou nu al onder de armoedegrens leven.
Ik wens Toledo vooral veel juiste keuzes.
Wij hadden echter maar een
keuze na de staking: opschieten. De laatste week persten we er dan ook
een spurtje uit van 1000 km. We bezochten de Colca canyon in 2 dagen,
iets waarvoor je gemakkelijk een week kan uittrekken, liefst met tent
en
kampeergerief. Een schitterende vallei en we onthouden vooral Cruz del
Condor. Het spektakel begint hier bij de eerste warmte van de dag. Maar
het was zoals overal in de showbusiness, de sterren lieten even op zich
wachten. Ondertussen zien we wel tientallen andere vogeltjes die ons
moeten opwarmen. Kwetterend en klapwiekend verzorgen ze het
voorprogramma. Maar het publiek wil meer: zelfs een laagovervliegende
Arend wordt snobistisch genegeerd. Wanneer de toeschouwers en vooral de
lucht genoeg zijn opgewarmd in de 3200 m diepe canyon, zweven de Condors
vanuit hun nesten het dal omhoog. Zonder één enkele vleugelslag,
gebruik makend van de warmere luchtstromingen winnen ze hoogte.
Fenomenaal ! De zwarte Andesgieren met witte nekband en kale kop zijn de
grootste vliegende vogels ter wereld. We tellen er een kleine 10,
cirkelend op enkele meter van ons. Ze draaien hun akelige kop in onze
richting, de uiteinden van hun vleugels, net vingers, duwen ze omhoog -
alsof ze ons toewuiven - en draaien zo van ons weg. Geruisloos de wijde
wereld in. (Dit is de natte droom voor parapentisten, Jo.) Drie kwartier
later is de show voorbij.
De nachtbus brengt ons naar Nazca. Het stadje
zou , net als alle andere aan de woestijnkust, anoniem ingedommeld zijn
was het niet van de mysterieuze lijnen, ontdekt door een attente,
overvliegende piloot. Later volledig blootgelegd en bestudeerd door
Maria Reihe, een Duitse, die hiervan haar levenswerk maakte en zo
onbewust het hele stadje een inkomen bezorgde via het toerisme. Die ´lijnen´,
uitgestrekt over 500 km2 woestijn, zijn een wirwar van tekeningen en
strepen uitgehold in de dorre rotsachtige grond tussen 300 vC en 700 nC.
Met eem kleine Cesna vlogen we erover en zagen in de zandbak figuren van
meer dan 100 m grootte. Een spin, boom, aap, colibri, condor,... perfekt
zichtbaar vanuit het woelige vliegtuigje. Wit rond de neus landden we
met nog meer vragen dan antwoorden op het waarom en waarvoor van dit
mysterie. Ondertussen zijn er verschillende theorieen, al naar gelang de
achtergrond en opleiding van de onderzoekers, die antwoorden zoeken in
een astrologische kalender, offerandes voor de goden en ceremoniele
functies, landingsplaatsen voor buitenaardse wezens,... Jaja, met een
beetje verbeelding zie ik er de droedels in van een verveelde
boekhouder.
En dan gaat het verder langs de kust voor een korte stop in
Ica, het belangrijkste centrum van de Pisco productie in Peru. Als er
dan toch één zaak goed is geweest aan de komst van de Spanjaarden, dan
moet het de Quebranta druif zijn die ze meebrachten van de Canarische
eilanden. Deze druifrank aardde zo goed in het droge woestijnklimaat dat
ze de basis is geworden van Peru´s nationale drank: Pisco Sour. Onthou
het voor een zonnig terrasje thuis . neem de cocktail-shaker en doe er 3
delen Pisco in (te vinden in Delhaize) met ijsschilfers, los er 2 delen
suiker in op en voeg 1 deel lemoen (beter dan citroen) aan toe. Daarna
nog 1/3 hardgeklopt eiwit bijvoegen, shaken en afwerken met een snuifje
kaneel. Salud !! Wij bezochten Vista Alegre, een wijngaard die de gran
Cosecha rode en witte wijn voortbrengt en de Soldeica pisco. In de
bodega rondden we het bezoek af met een fijne degustatie, uitkijkend
over de wijnvelden, als God in Peru. Tot daar de culinaire rubriek.
Even
dieper ingaan op de extreme vegetatie langs de kust van Peru. Net naast
de Pacific ligt immers de woestijn, één van de droogste gebieden ter
wereld. In Pisco, bv. regent het 2 ml per jaar, nauwelijks een uurtje
regen. Dit is te verklaren door de Humboldt-current, een koude zeestroom
die water aanvoert uit Antarctica waardoor de zee dus heel koud is.
Bijgevolg is de zon niet bij machte het water op te warmen, geen
verdamping, geen wolken dus geen regen: woestijn. Diezelfde zeestroom,
in contact met de warmere delen in het water, zorgt echter voor een
enorme produktie van plankton en algen, het voedsel van ansjovis. En die
ansjovis is dan weer een lekkernij voor zeeleeuwen, pinguins en diverse
soorten zeevogels. Deze duizenden vogels hebben hun thuis op enkele
rotsen, 22 zeemijlen voor de kust van Pisco: Ballestas Islas. Met een
bootje elke dag te bezoeken. Of hoe een koude 
zeestroom een
toeristenstroom veroorzaakt. De eilanden, zogenoemd omwille van de vele
natuurlijke bogen (=ballestas) in de rotsen, worden ook wel de
galapagos-eilanden van de arme toerist genoemd. Wie het kleine niet
eert, is het grote niet weerd is nog altijd een Vlaamse deugd, dus
trokken we hier een dag voor uit en we hebben het ons niet beklaagd.
Vanop het bootje zagen we duizenden Guano aalscholvers overvliegen in
een langgerekte rij op zoek naar hun ontbijt. Op de kliffen zaten
pelikanen, Peruaanse boobys met hun witte donskop en grote zwarte
snavel, mijn lieveling: de zarcillo of Inca tern, een grijs vogeltje met
knalrode poten en bek. Er waren Humboldt pinguins en Turkey gieren te
spotten. Die laatste eten de krengen van de ongeveer 2000 zeeleeuwen die
hier verblijven. Op het ´kraamkliniek´strandje liggen de logge beesten
bij honderden, met hun 2 maand oude baby´s, te stinken en vooral te
brullen. De decibels weerhalmen in de rotsen. Dat belooft alvast voor de
Galapagos, dit vonden we al machtig mooi. Nog een pikant detail: de
uitwerpselen die de vogels achterlaten op de rotsen waren in de 19de
eeuw het belangrijkste exportprodukt van het land. En ook nu nog is de
´guano´ een zeer gewaardeerd mestprodukt in Europa. Het is bekend:
echte verkopers (en dat zijn de Peruanen) brengen zelfs stront aan de
man. Ons spurtje werd beeindigd in Lima, de hoofdstad van Peru, waar we
nu verblijven bij Jean Paul. Een Deinzenaar op reis die zijn hart
verloor aan een Peruaanse schone en hier bleef ´hangen´. Zijn
appartementje is ons toevluchtsoord wanneer de vuile, luidruchtige, te
drukke stad met zijn 8 miljoen inwoners ons probeert te wurgen. Al
moeten we toch zeggen dat de wijk Miraflores en Barranco dan weer op en
top Westers en megaduur zijn. 7 maanden geleden waren we hier ook al. We
bezochten toen ook uitgebreid de Cordillera Blanca. Dat deel kunnen we
dus overslaan en via de kust of de boorden van het regenwoud verder
reizen naar het Noorden. Over een goeie week voorzien we de grens te
bereiken met Ecuador. Tenminste als de douane vlug ons DHL-pakje
vrijgeeft die het thuisfront ons toestuurde. Hoezo de ambtenaren werken
traag in Belgie ?
Disfrute la primavera !! Bart en Inge
